Dalam pengaturcaraan komputer, pemboleh ubah merujuk kepada lokasi storan abstrak yang dipasangkan dengan nama simbolik yang berkaitan, yang mengandungi beberapa kuantiti maklumat yang diketahui atau tidak yang dirujuk sebagai nilai; atau dalam istilah yang lebih mudah, pemboleh ubah ialah bekas bernama bagi set bit atau jenis data tertentu (seperti integer, float, rentetan, dll.). Pemboleh ubah akhirnya boleh dikaitkan dengan atau dikenal pasti oleh alamat memori. Nama pemboleh ubah ialah cara biasa untuk merujuk nilai yang disimpan, selain merujuk kepada pemboleh ubah itu sendiri, bergantung pada konteks. Pemisahan nama dan kandungan ini membolehkan nama itu digunakan secara bebas daripada maklumat tepat yang diwakilinya. Pengecam dalam kod sumber komputer boleh terikat pada nilai semasa masa larian, dan nilai pemboleh ubah mungkin berubah semasa pelaksanaan atur cara.[1][2][3][4]Pemboleh ubah dalam pengaturcaraan mungkin tidak sepadan secara langsung dengan konsep pemboleh ubah dalam matematik. Pemboleh ubah matematik adalah abstrak, dan tidak merujuk kepada objek fizikal seperti lokasi penyimpanan. Nilai pemboleh ubah pengkomputeran tidak semestinya sebahagian daripada persamaan atau formula seperti dalam matematik. Pemboleh ubah dalam pengaturcaraan komputer selalunya diberi nama yang panjang untuk menjadikannya secara relatifnya menerangkan penggunaannya, manakala pemboleh ubah matematik selalunya mempunyai nama yang ringkas, yakni satu atau dua aksara sebagai ringkasan dalam transkripsi dan manipulasi.Lokasi storan pemboleh ubah mungkin dirujuk oleh beberapa pengecam yang berbeza, situasi yang dikenali sebagai aliasing. Menetapkan nilai kepada pemboleh ubah menggunakan salah satu pengecam akan mengubah nilai yang boleh diakses melalui pengecam lain.Penyusun perlu menggantikan nama simbolik pemboleh ubah dengan lokasi sebenar data. Walaupun nama, jenis dan lokasi pemboleh ubah biasanya kekal tetap, data yang disimpan di lokasi mungkin ditukar semasa pelaksanaan program.